Een moeizame moeder-dochterrelatie uitgebeeld door respectievelijk Elisabeth Shue en Jennifer Lawrence, een goed verhulde twist over (SPOILER!) wie ‘het meisje in de kelder’ is en een interessante manier om de psychose uit te beelden – er zijn meerdere zaken die erg voor House at the End of the Street spreken. Toch is de film na een eerste kijkbeurt er geen die ik heel erg zou aanprijzen. Er zijn te veel eindjes die je met meer moeite aan elkaar moet knopen, dan waarschijnlijk de bedoeling is in een film die zo rechttoe rechtaan wordt gepresenteerd.
Als ik dieper over de film ga nadenken, echter, is er toch een reden om te twijfelen. Zou ik deze horrorfilm toch beter moeten vinden?
:::|:::|:::|:::|:::|:::|House at the End of the Street|:::|:::|:::|:::|:::|:::
Laten we dit verkennen. Zoals ik al zei: de film wordt weinig ambigu aan je voorgelegd: wat je ziet is wat het is. En dat maakt een sleutelscène een probleemkindje. Hoofdpersonage Elissa (Lawrence) doet mee aan een talentenjacht voor bands, maar aan spelen komt ze niet toe. Een groep jongens – een ervan heeft ze eerder in de film afgewezen – valt haar beoogde nieuwe liefje aan, de enigmatische zonderling Ryan (Max Thieriot). Hij breekt het been van een van zijn aanvallers, en de rest gaat naar zijn huis om dat in brand te steken. Nou is dit een scène met een voorgeschiedenis.