Ik zou House at the End of the Street eigenlijk leuker moeten vinden, als ik erover nadenk

Een moeizame moeder-dochterrelatie uitgebeeld door respectievelijk Elisabeth Shue en Jennifer Lawrence, een goed verhulde twist over (SPOILER!) wie ‘het meisje in de kelder’ is en een interessante manier om de psychose uit te beelden – er zijn meerdere zaken die erg voor House at the End of the Street spreken. Toch is de film na een eerste kijkbeurt er geen die ik heel erg zou aanprijzen. Er zijn te veel eindjes die je met meer moeite aan elkaar moet knopen, dan waarschijnlijk de bedoeling is in een film die zo rechttoe rechtaan wordt gepresenteerd.

Als ik dieper over de film ga nadenken, echter, is er toch een reden om te twijfelen. Zou ik deze horrorfilm toch beter moeten vinden?

:::|:::|:::|:::|:::|:::|House at the End of the Street|:::|:::|:::|:::|:::|:::

Laten we dit verkennen. Zoals ik al zei: de film wordt weinig ambigu aan je voorgelegd: wat je ziet is wat het is. En dat maakt een sleutelscène een probleemkindje. Hoofdpersonage Elissa (Lawrence) doet mee aan een talentenjacht voor bands, maar aan spelen komt ze niet toe. Een groep jongens – een ervan heeft ze eerder in de film afgewezen – valt haar beoogde nieuwe liefje aan, de enigmatische zonderling Ryan (Max Thieriot). Hij breekt het been van een van zijn aanvallers, en de rest gaat naar zijn huis om dat in brand te steken. Nou is dit een scène met een voorgeschiedenis.

Advertenties

Er groeit een hele generatie kinderen op die nooit Amélie gaat zien

In Cinematheek Nijmegen – een van de laatste bastions van filmliefhebberij in een verhuurbaar dvd-format – hangt een grote verzameling posters. Behalve de gebruikelijke prominent geplaatste reclameposters voor de nieuwste aanwinsten, zijn de wanden ook behangen met een permanente collectie. Posters van oude klassiekers en ‘jonge evergreens’ geven deze videotheek een allure van tijdloosheid. Cinema in haar volle glorie.

Het meeste bekijks heeft de grote poster van Amélie (volledige Franse titel: Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain), dat mierzoete pareltje van de Franse dromer Jean-Pierre Jeunet. De film zelf staat al jaren bovenaan de lijst met best verhuurde films aller tijden. Amélie is de Intouchables-avant-la-lettre. En de poster, gehangen boven de deur naar kantoor, is immens populair.

De reacties op de filmposter zijn onder te verdelen in twee categorieën waar bijna nimmer van wordt afgeweken.

Reactie 1
Subject: vrouwelijk, leeftijd van 30 à 50 jaar oud, in willekeurig gezelschap.
Gericht aan: de baliemedewerker (ik).
Vraag: “Is die poster van Amélie te koop?”
Standaard antwoord: “Nee, die poster hoort bij de permanente aankleding. U zou eventueel kunnen proberen via internet te zoeken naar een ander exemplaar.”
Vermoedelijk resultaat: Een koopimpuls wordt in de kiem gesmoord.

Reactie 2
Subject: kind van willekeurig geslacht, leeftijd 4 tot 12, begeleid door minstens één ouder.
Gericht aan: “Mama”
Vraag: “Mama, waarom kijkt die mevrouw op de poster zo eng?”
Standaard antwoord: “Eng?” Oftewel: ouders hebben zichtbaar moeite zich te distantiëren van de associatie met de film en hun eigen kijkervaring.
Vermoedelijk resultaat: Er groeit een hele generatie kinderen op die nooit Amélie zal gaan kijken.