:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|Kurutta Ippêji|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::
Het is altijd waanzinnig om op iets fantastisch getrakteerd te worden. Maar een film die decennialang verloren is gewaand, een film die fel afsteekt bij zijn contemporaine evenknieën uit hetzelfde land, en die dan ook nog eens wordt begeleid met live muziek? Amai, Cultuur op de Campus, heb je stiekem mijn verlanglijstje zitten lezen. Maar laten we Page of Madness zelf eens aanboren, dat is waar deze rubriek voor is bedoeld.
Het verhaal – of ja, verhaal? – van een oude man die een baan neemt bij een gesticht om te proberen zijn echtgenote te kunnen bevrijden is vooral een beeldenbrij, een aaneenschakeling van visuele technieken, probeersels en montages daartussen. Maar alleen het visuele aspect is niet het meest verbijsterende.
Wat de film het allerbest doet is spelen met de loop van de tijd. Behalve een voor de kijker moeilijk navolgbare chronologische structuur – het is onmogelijk om de puzzel op te lossen wat wanneer gebeurt, doet het er überhaupt toe? – is het ook onmogelijk om te herleiden hoe lang alles wat je ziet in de voorgestelde real time zou hebben geduurd. Duurt een hallucinatie de volle anderhalve minuut die ze in beeld inneemt, of slechts een paar tellen? Misschien zelfs dagen aan een stuk. Tijd glipt je als kijker door de vingers, misschien een van de beste manieren om gekte op een uiterst filmische manier uit te beelden. Lees verder
de CINEmaki 