:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|Naked Lunch|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::
Het fijne aan goed uitgewerkte surrealistische films is hoe je brein continu in oorlog gaat met de plot. Steeds weer zoekt het naar een logica, een oorzaak-gevolgrelatie, soms met succes, soms niet. Het is een voortdeinende dans. Stap-twee-drie, terug-vijf-zes, pirouette, en val op je bek. Sommige dingen worden later een keer duidelijk, sommige zaken die in eerste instantie helder waren worden op zijn kop gezet.
Hoe schrijf je over zoiets? Nou het leek William S. Burroughs te lukken toen hij het bronmateriaal Naked Lunch schreef, en het is de scriptschrijver gelukt om Burroughs’ schrijfproces tot een machtig script te bewerken.
Wat in de filmbenadering opvalt, is hoe elk surrealistisch detail tot in de puntjes is uitgewerkt, met voorop de visualisering van gehallucineerde interacties. Een gesprek met met een mugwump – Een watte? Kijk de film maar – of met een pratend insect werkt, doordat de de gefantaseerde wezens de dialogen echt acteren. Overtuigende kostuums, maskers en animatronics zijn tot daaraan toe, de stemmen doen het ‘m. Het zijn geen overdadig surrealistisch klinkende stemmen, zeker wat betreft intonatie. De stem van de kevertypmachine is snerpend en en hees, maar hij praat met de overtuiging dat wat hij zegt geen volstrekte bullshit is. Als kijker word je gedwongen hem serieus te nemen, hoeveel de hoofdpersoon ook tegensputtert. Lees verder
de CINEmaki 