:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|Trance|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::
Voor thrillers waarin je als kijker van alle karakters zelf uiteindelijk de balans moet opmaken hoe ze moreel scoren ten opzichte van elkaar moet je de laatste jaren vooral in Zuid-Korea zijn. Claimt regisseur Danny Boyle met Trance wat terrein terug voor Europa, met zijn film die tegelijkertijd een aanklacht is tegen de ver-Pixar-isering van de filmindustrie? Het is zeker een staaltje volwassen verhalen vertellen, en de ambiguïteit speelt daarin een belangrijke rol.
Maar Boyle doet ook vooral dat waarin hij altijd sterk is; krachtige beelden neerzetten. De wereld binnen de hypnotische trance voldoet aan enkele interessante regels, die een uitstekende verbeelding zijn van wat het karakter lijkt te verbeelden. (Overigens, het is lastig om de vinger erop te leggen of dit dicht genoeg bij hypnose staat zoals het in de werkelijkheid is, maar het lijkt een behoorlijk goed geïnformeerde vertelling te zijn. Dat we het maar even uit de weg hebben.*) Wanneer James McAvoy’s karakter Simon zich in de virtuele wereld begeeft, neemt zijn gemoedstoestand elke cue die hypnotiseur Elizabeth (Rosario Dawson) hem geeft. ‘Je bent opgelaten’, bam: grote glimlach, ‘… maar toch beheerst’, en de concentratie maakt zich van hem meester. Een mooi, fijnzinnig detail dat goed uitpakt. Lees verder
de CINEmaki 