Toch recensies….

En toen ben ik alsnog voor de bijl gegaan om recensies te schrijven. Dag, mooi voornemen om alleen positief over films te schrijven (al gaat dat voornemen eigenlijk alleen op voor dit weblog, waar ik op dit moment überhaupt vrij weinig voor schrijf…).

Het kan geen kwaad om te benadrukken: ik zit bepaald niet stil wat betreft filmjournalistiek.

– Afgelopen week was de seizoensafsluiter van Cinimma, en dat was alweer aflevering no. 24. (Of zelfs no. 28 als we de 4 extra afleveringen rondom het Go Short Festival voor de Korte Film meerekenen.

– Voor Nijmegen Cultuurstad schrijf ik maandelijks mijn lijstje filmtips. Zie hier mijn bijdragen voor maart, april, mei, juni en juli!

– En dan die recensies… Die zijn voor Ugenda. Ik heb daar al wat geschreven over Deux Jours, Une Nuit, Joe, The Two Faces of January en de 3D-stierenrennersdocu Encierro. En dan komt binnenkort mijn oordeel over de Zweedse film The Reunion van de kunstenares Anna Odell. Dat wordt wat!

Aantekeningen: The Wolf of Wall Street

:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|The Wolf of Wall Street|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::

Devo én Me First and the Gimme Gimmes?

Eén van die twee zou op de score van één film al een zeldzaamheid mogen heten. Zelfs binnen de drie uur van The Wolf of Wall Street is de combinatie van de twee een wonder. Maar soit, Martin Scorsese blijft een man van verrassingen.

Leonardo di Caprio is de laatste tijd vooral op dreef op momenten dat hij zijn high status personages het meest door de slijk haalt. De onzekerheid waarmee zijn titelpersonage in The Great Gatsby wacht op de hereniging met zijn oude geliefde was een lust voor het oog. In het karakter van Jason Belfort, wonderjongen van Wall Street, doet hij een hele film weinig anders. De film is wel eens beschreven als aandelenporno, en de doldwaze capriolen van de heren stock brokers zijn vermakelijk. Maar zeker niet smetvrij.

Aantekeningen: Dictator van de comedy

:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|Dictator van de comedy|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::

Wat is de kunst van het filmmaken? Pak een camera, en ga aan de gang. Met een hoog D.I.Y.-gehalte kun je soms erg mooie producties maken. Dat gold voor het eerste project van de inmiddels gevestigde filmmaker Edgar Wright, maar ook voor wanneer je simpelweg een documentaire moet maken omdat het perfecte subject daarvoor zich aandient.

Wie weet hebben de Nederlandse stand-upcomedians Edo Berger en Jeroen Pater wel meer ambities op het vlak van film, nu hebben ze vooral een pakkend portret van markante man. De dictator van de comedy heb ik gekocht en bekeken om de simpele reden dat het mijn persoonlijke interesse in comedy – en specifiek ook in wat er achter de schermen gebeurt – belicht. Maar je ziet al snel dat het meer is. De verhalen hebben een algemene pullfactor. Het oppakken van de camera, Hans Kottmann zijn verhaal laten doen, en andere comedians laten praten over Hans Kottmann is een noodzaak geweest.

De Uitdaging: Ushi Must Marry

Notoir slechte films, ja, zie er maar eens iets leuks aan te vinden. De CINEmaki stelt zichzelf De Uitdaging, en dan ook wel bij de films die volgens de overlevering het bekijken écht niet waard zijn. Want elke film heeft toch wel een goede eigenschap. Toch? We zullen het letterlijk wel zien. Valt er iets leuks te ontdekken in de bioscoopversie van iets wat op tv al ver voorbij zijn hoogtepunt is?

:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|Ushi Must Marry|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::

Interviews met echte mensen, in de hoedanigheid van een typetje, en dan een klein verhaaltje eromheen om er een film van te maken. De pretentie om het Nederlandse antwoord op Borat te maken lag er dik bovenop. Is het wel een goed idee om met zulke krachttermen te komen? Het typetje Borat is sinds zijn begin alleen maar steeds scherper en venijniger geworden geworden. De terugkeer van Ushi Hirosaki naar tv begon bij RTL op een veel lager pitje dan het in het land van SBS had gekend, en ging daarna alleen maar bergafwaarts*.

De vraag die ik me stelde bij het kijken: zijn in deze productie van Paul Ruven überhaupt wat lichtpuntjes te vinden? Welja.

Aantekeningen: Boiling Point en Kikujiro

:::|:::|:::|:::|:::|3-4 x jûgatsu | Kikujirô no natsu|:::|:::|:::|:::|:::

Deze twee films van de niet te versmaden regisseur Takeshi Kitano zijn erg fijn met elkaar te vergelijken, omdat Kitano in beide films zowat dezelfde rol speelt. Hij geeft er echter een zeer andere context aan, en dus verandert de lading heel erg.

In 1990 verscheen Boiling Point, waarin Kitano een relatief kleinere rol speelt als gangster in Okinawa. De hoofdpersoon, Masaki, is een sullige honkballer. Wanneer een lokale yakuza op zijn werk bombarie maakt, neemt de jongeman het niet meer. Hij mept terug. Laten yakuza niet de meest vergevingsgezinde Japanners zijn. Wanneer hij in Okinawa een pistool wil kopen om zicht te verdedigen, loopt de schlemiel gangster Uehara (Kitano) tegen het lijf, die zich als een beest gedraagt. Flauwe ongein, steeds reagerend op impulsen, en dominant in elk gezelschap. Uehara is het archetype van de onbezonnen boef, maar hij wint je sympathie.

All Quiet on the CINEmaki front?

Ehm… Ja…

Sorry daarvoor….

De laatste weken* is het hier zowat muis- en muisstil geweest, omdat ik het druk heb gehad. Iets wat vooral veel aandacht vroeg is dit project voor Nijmeegse lokale tv-zender N1. Een nieuw filmprogramma, genaamd Cinimma. Elke week besteden we 8 minuten aan het bespreken van nieuwe bioscoopreleases, de films die het beste worden bezocht (bij JT) en verhuurd (bij Hollywood). En ook is er elke week een wisselitem (!).

De eerste 2 uitzendingen vind je na ‘the jump’…

Aantekeningen: The Turin Horse

:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|A torinói ló|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::

Het is een elitaire en volstrekt nutteloze gedachte om te zeggen: de wereld zou een beetje perfecter zijn als iedereen van deze film kon genieten. Toch is het soms een beetje waar, en het mag gezegd worden van de laatste film – echt zijn laatste, zo heeft hij aangekondigd – van de Hongaarse regisseur Béla Tarr.

Het paard uit de titel is niet het karakter dat het meeste in beeld komt in deze film, eigenlijk haalt het maar net de top 3, maar in veel opzichten is het wel de ster van de film. Wanneer de viervoeter in beeld komt, is het moeilijk om de ogen eraf te houden. Vaak is het paard het middelpunt van de compositie. Soms niet, maar dan nog zie je wat voor enigmatisch paard er is gecast. Het beest weigert te eten. De hele film lang.

Aantekeningen: Inside Llewyn Davis

:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|Inside Llewyn Davis|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::

Zit er wel genoeg plot in deze film? Dat vroegen de gebroeders Coen zich af tijdens het schrijven van het script voor hun nieuwste instant klassieker* Inside Llewyn Davis. Dat is de aanleiding voor het tot leven roepen van de kat die de titelpersoon een groot deel van de film met zich meedraagt. Een scherpe observatie van mijn mede-filmganger, die ik hier losjes parafraseer: deze film bevat de beste acteerprestatie ooit van een kat. Dat mag gezegd worden. Als ik niet bang was geweest dat de Galerij der Grooten een dierenasiel gaat worden, had Ulysses er meteen in gemogen. Misschien iets voor de toekomst?

Deze nieuwste is misschien ook wel de meest liefdevolle film van Joel en Ethan Coen. Niet omdat andere films kil aandoen, of omdat hier de puberale humor ineens achterwege zou zijn gelaten. Integendeel. Maar er zit iets meer warmte in, iets meer genegenheid voor de overduidelijk flawed hoofdpersoon Llewyn Davis, en de wereld van folksongs waarin hij zich begeeft.

Aantekeningen: Jeune & Jolie

:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|Jeune & Jolie|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::

Is Jeune et Jolie een verheerlijking van seksualiteit van minderjarige meisjes? Verheerlijkt het – in andere woorden – pedofilie? Nee, hooguit viert het dat tieners hun seksualiteit beginnen te ontdekken, de film erkent het vooral. En wel door zonder blikken of blozen een ernstig uitgeschoten geval te tonen, zonder dat er van meet af aan kwaad over wordt gesproken. Er is geen sprake van veroordeling. Dat is misschien moeilijk om aan te zien.

François Ozon, de regisseur en schrijver van het ‘stuk’, laat zijn 17-jarige hoofdpersonage niet wegkomen met het feit dat ze zich prostitueert. Sterker nog, hij laat heel duidelijk blijken dat wat zij doet niet in lijn is met de mores van de samenleving. Niet dat de afrekening het einde is van het verhaal – er komt nog iets achterna wat de film helemaal bijzonder maakt, niet op zijn minst een verdienste van de performance  van Charlotte Rampling – maar de afrekening is aanwezig en bovendien cruciaal voor het verhaal.

Als je dat over het hoofd ziet, en vergeet dat je als kijker überhaupt al een laag van je eigen morele kleur aan de kijkervaring toevoegt, kun je inderdaad tegen deze film protesteren. Maar of dat voor iedereen van betekenis moet zijn?

En laten we wel wezen. Ozon is gewoon zo’n regisseur die onmogelijk een oninteressante film kan maken.

Aantekeningen: Le Passé

:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|Le Passé|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::

In 2011 speelde de Iraanse filmmaker Asghar Farhadi zichzelf enorm in de kijker met A Separation, eigenlijk een klein familieverhaal met de proporties van een Griekse tragedie en een bijzonder staaltje humanistische cinema. Farhadi had al enkele mooie staaltjes op zijn naam staan, dat wel. Toch was dit een kleine doorbraak, en zou zijn volgende film in Frankrijk worden gemaakt. Le Passé, een nieuw verhaal, wederom met een scheiding, wederom een klein familieverhaal. En toch zo ontzettend anders.

A Separation begint met een gebeurtenis die een kettingreactie veroorzaakt, een sneeuwbaleffect van ellende tussen verschillende partijen die allemaal handelen vanuit de overtuiging dat ze het goede doen. Iedereen is slachtoffer van zijn eigen menselijkheid, iedereen is boosdoener en slachtoffer tegelijk. Maar het verloop is zeer lineair. Le Passé draait het om. Een proces heeft zich voltrokken, en de kijker wordt in een eindsituatie geworpen, het resultaat van een reeks gebeurtenissen. En dankzij een buitenstaander komt aan het licht waarom iedereen zich op een bepaalde manier gedraagt naar elkaar, wordt het onbegrip langzaamaan uit de weg gehaald en komt er inzicht. Hoe is het allemaal zo gekomen.