Raising Arizona – Revisited

:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|Raising Arizona|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::

Als je deze film onder een genre schaart, is de meest voor de hand liggende optie comedy. Er gebeurt meer, er wordt met aanzienlijke bekwaamheid thriller-achtige spanning opgebouwd, er is ook al ruimte voor dramatische spanning. Maar comedy voert de boventoon, laten we dat gegeven aannemen.

Let eens op het oog voor detail dat de gebroeders Coen leggen in een genre dat – toen al, zeker in de VS – vooral gekenmerkt wordt door een zekere botheid en in-your-face-mentaliteit. Dat is vooral merkbaar in de roemruchte achtervolgingsscène die begint wanneer hoofdpersoon H.I. (Nicolas Cage) luiers gaat kopen en uiteindelijk het pompstation waar hij dat doet berooft. Het einde van de scène is chaos, zoals niet ongewoon in een komische film als deze. Maar in tegenstelling tot de meeste komische achtervolgingen is er sprake van een zorgvuldige opbouw. Het is niet ‘A gebeurt, B is chaos’, er is een gestage ophoping van factoren. Als het ware ‘A gebeurt, B gebeurt, A wordt even teruggehaald, C gebeurt, C komt in aanvaring met iets uit B’, en zo verder tot uiteindelijk ‘chaos’ wordt bereikt.

Peeping Tom – Revisited

:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|Peeping Tom|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::

De camera als vizier. Meteen aan het begin zie je wat een moordenaar filmt van zijn slachtoffer. Door het beeld loopt een kruis, zoals het vizier van een geweer. De camera krijgt hiermee de dreiging mee van een moordwapen, al lang voordat je weet dat dit ook echt het geval is in Peeping Tom. Na de moordscène zie je hetzelfde opnieuw, maar dan in zwart-wit en zonder geluid. De moordenaar kijkt de beelden van zijn moord terug, in privé.

De casting van Karlheinz Böhm in de rol van de voyeuristische moordenaar Mark Lewis werkt perfect. Met zijn grote blauwe ogen en zachtaardige uiterlijk en maniertjes kan hij ontwapenen, maar binnen een tel maakt de innerlijke psychopaat zich van hem eigen. De rol van Böhm komt daarmee op gelijke hoogte van die van Peter Lorre in Fritz Langs M. Een andere vergelijkbaar aspect is hoe de moordenaar de hele film op de huid wordt gezeten, en die zelfs sympathiek wordt gemaakt in zijn waanzin (maar daarover dadelijk meer).

Er is echter een helder verschil. Waar M een exercitie is van Lang in de sociale horror, waarin hij het sterkst is, uit Michael Powell zich in de artistieke griezeligheid.