:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|The Sessions|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::|:::
Een zeer typische stilistische keuze aan The Sessions, een feelgood-arthousefilm over de seksuele capriolen van de compleet verlamde dichter Mark O’Brien, is hoe de hoofdpersoon (John Hawkes) consequent in beeld wordt genomen. En dat is zo horizontaal mogelijk.
Ok, voor iemand die het grootste deel van zijn leven liggend heeft doorgebracht is het logisch dat je hem vooral liggend ziet. Maar het camerastandpunt is bijna de hele film lang standaard rechtopstaand. Boven is boven, onder is onder en de camera registreert. Je ziet O’Briens gezicht daardoor bijna continu in een ongemakkelijke hoek. Liggend, met het topje van zijn kruin net ietsje schuin naar beneden gericht, waardoor – en dit is belangrijk! – zijn mondhoek altijd net iets boven zijn ooghoek uitkomt. Lees verder
de CINEmaki 